MacEacheran sözlerine şöyle başlıyor: Bu hikâye asla unutmayacağım bir e-posta ile başladı. Mayıs ayının ortalarında bir bahar sabahı, Sealand Prensliği adlı bir mikro ulus lideri olan Prens Michael bana mesaj attı: “Benimle konuşabilirsin.” Bu mesaj; kendini ilan eden krallar, iddialar, tarihsel anormallikler ve İngiltere Dünya Savaşı’na dair beni tarihsel bir yolculuğa çıkaracak, neredeyse inandırıcı olmayan bir hikâyenin sadece kısa bir girişiydi.
Daha önce bir prensten hiç e-posta almamıştım ve bir daha olması da pek olası değildi. Elbette, daha önce dünyanın en küçük ülkesi olduğunu iddia eden, Suffolk’un İngiliz kıyılarında küçük bir prenslik olan Sealand’in hikayesini duymuştum. Aslında İkinci Dünya Savaşı uçaksavar platformu olan mikro ulus, ilk olarak 1942’de İngiltere’nin Kuzey Denizi’ndeki kara sınırının dışında bir deniz kalesi olan HM Fort Roughs olarak inşa edildi. 1956’da savaşın zirvesindeki 300 Kraliyet Donanması tarafından işgal edildikten kısa bir süre sonra terk edildi ve harabeye döndü. Ta ki 1966’da eski bir İngiliz Ordusu binbaşısı işgal edip yeni, küçük bir mikro ulus oluşturana kadar…
“50 küsür yıllık bir hikâye olacağını kesinlikle düşünmemiştim”
Bugün yalnızca tekneyle yakından görülebilen, açık denizde tepesinde konteynır benzeri binaların dağınık bir şekilde yerleştirildiği bir platform… Gemiden inmek için, vinçle kaldırılırken çarpan rüzgarlara ve dalgalara meydan okumak gerekiyor. Ama bilmediğim daha çok şey vardı. Bunlardan bir tanesi de helikopter baskınları hakkındaki hikayeler… Hatta gangsterler ve Avrupalı şüpheli iş adamlarının darbe girişimleri… Bir de sınırı “İngiltere’nin doğu kıyısındaki Küba” olarak tanımlayan, gizliliği kaldırılmış bir Birleşik Krallık hükümeti belgesindeki açıklama var.
Hepsi bir Hollywood senaryosunun kaleminden çıkan film konusu gibiydi. Yine de burada, Kuzey Denizi’nin bu yalnız noktasında rüyalar gerçek olmuştu, bağımsızlık sağlandı ve İngilizlerin egemenliği başladı. Dört gün sonra Sealand Prensi Michael çağrıma cevap verdi. Mikronasyon lideri sürükleyici masallarla doluydu. Ve Sealand’ın, dünyanın tarafından büyük ölçüde bilinmeyen hikayesini açıklamaya hazırdı. “Yaz tatillerimde babama yardım etmek için ilk geldiğimde henüz 14 yaşındaydım ve bunun sadece altı haftalık bir macera olacağını düşündüm,” dedi Essex. “Bunun 50 küsur yıl sürecek bir hikâye olacağını kesinlikle düşünmemiştim. Bazen aylarca kalarak teknenin anakaradan erzak getirmesini beklememiz garip bir tecrübeydi. Ufka bakardım ve sabahtan akşama tek görebildiğim şey Kuzey Denizi’ydi. “
Sealand resmi olarak tanınmıyor
Etkileyici nostaljisi, Sealand’ın tartışmalı jeopolitik koşullarının karmaşıklığını hafifletmemeli. Prens Michael mikro ulusun tanınması için talepte bulunmadığını söylese bile, hiçbir ülke Sealand’ı resmen tanımıyor. Açıkça, “Biz de beklemiyoruz,” diye ekledi. “Unutmayın, platform savaş zamanında İngiliz karasularının dışında yasadışı bir şekilde inşa edildi. Herkes bunu umursamayacak kadar meşguldü. İngilizler şansları varken onu yok etmelilerdi, ama yanına bile yaklaşamadılar. Şimdi, yıllar sonra Sealand hala burada.”
“İngilizler şansları varken onu yok etmeliydiler ama yanlarına yaklaşamadılar”
Her milletin zorlu bir bağımsızlık hikayesi vardır ve Sealand’ınki de bunlardan biri… Hikâye, 1965’te Prens Michael’ın babası, eski bir İngiliz ordusu binbaşısı olan Paddy Roy Bates’in, Radio Essex’e başladığında başlıyor. Bu korsan radyo istasyonu, HM Fort Roughs yakınlarındaki kullanılmayan Knock John isimli deniz kalesinde bulunuyordu. O zamanlar yasadışı açık deniz istasyonları popülerdi, İngiltere hükümeti daha sonra 1967 Deniz Yayın Suçları Yasasını yürürlüğe koydu. Tek bir amacı vardı: Hepsini kapatmak!
Bunu bir fırsat gören Bates, operasyonunu HM Fort Roughs’a, daha da açık denizlere ve daha da önemlisi tartışmalı uluslararası sulara taşıdı. Knock John gibi, bakıma muhtaç durumdaydı ve Bates 1966 Noel öncesinde karakolun kontrolünü devraldı. Dokuz ay sonra, 2 Eylül 1967’de burayı Sealand Prensliği olarak ilan etti. Burayı eşi Joan’ın doğum gününde romantik bir jest olarak hediye etti. Kısa süre sonra tüm aile eve taşındı.
1970’lerin başında Sealand’ın en tepesinde aile, arkadaşlar ve bakım personeli dahil olmak üzere 50 kişi yaşıyordu. Aynı zamanda, Birleşik Krallık’taki otorite karşıtı protestoların beklenmedik bir sembolü haline geldi; ancak perde arkasında bohem operasyonu çok daha basit bir seviyede yürütüldü.
Prens Michael, “Hiçbir şey işe yaramadı,” dedi. “Mumlarla başladık, ardından el fenerleri ve pompalama jeneratörlerine geçtik. İyi olan şey, bir tekne kadar kuru olmasıydı; Denizde olduğunu bilmesen kendini karada sanırsın. Orada yıllar geçirdim ama biliyorduk, evdeydik. “
Sealand hâlâ bağımsızlığını koruyor
O zamandan beri devlet milleti kucakladı. Kendi arması ve anayasasını tanıttı. Bir bayrak, futbol takımı ve marşı bile var. “Prenses Joan” portresini taşıyan para birimi ve yaklaşık 500 pasaport da çıkardı.
